Troska o prawidłową formację ministrantów stoi w centrum duszpasterskich działań każdej parafii. Duszpasterz, który opiekuje się gronem ministranckim i dba o rozwój młodych ludzi na wszystkich płaszczyznach: liturgicznej, duchowej, intelektualnej i fizycznej. Posługa w gronie liturgicznej służby ołtarza rozpoczyna się z reguły w I klasie szkoły podstawowej. Kandydaci do służby są wdrażani w "arkana" służby ministranckiej. Posiadając pozytywną opinię duszpasterza, po minimum rocznym okresie przygotowania, w III klasie szkoły podstawowej są uroczyście błogosławieni i promowani na urząd ministranta.

Ubiór liturgiczny, jaki noszą ministranci: komża - symbol czystości, z jaką każdy winien służyć Bogu oraz pelerynka.

Starsi ministranci zwani są lektorami. Ich ubiór stanowi długa biała szata zwana albą, przepasana cingulum (rodzaj sznura z frędzlami). Formacja lektorska odbywa się poprzez tzw. kurs lektorski. Po zaliczonym kursie ministrant zostaje wprowadzony przez biskupa lub upoważnionego przez niego księdza na urząd lektora. Do zadań lektorów należy wykonywanie czytań podczas liturgii słowa (za wyjątkiem Ewangelii) oraz sprawowanie bardziej uroczystych funkcji, jak np. niesienie w procesji krzyża, świec czy kadzielnicy. Niektórzy lektorzy pełnią podczas nabożeństw funkcję mistrzów ceremonii. Oznacza to, że są odpowiedzialni za organizację i przebieg liturgii, a także służą bezpośrednio celebransowi. Stoją wtedy przy samym ołtarzu, tuż obok kapłana.

Każdy ministrant, oprócz służenia niedzielnego, jest zobowiązany chodzić na dyżur w tygodniu, co jest odnotowywane na liście. Mimo to wielu chłopców uczęszcza na służenie częściej. Służba przy ołtarzu jest bowiem wielkim wyróżnieniem i zaszczytem.

Trzeba też podkreślić, że to właśnie ze wspólnot ministranckich wyrasta większość powołań kapłańskich i zakonnych.